ابرپروژه‌های جهانی که ناتمام ماند
پروژه‌های بسیاری در سراسر جهان وجود دارد که با وجود برنامه‌ریزی گسترده و سرمایه هنگفتی که برای آنها صرف شد، هیچ‌وقت به پایان نرسیدند.
به گزارش پایگاه خبری کیمیای ایران آنلاین ؛ فهرست بلندبالایی از پروژه‌های معماری در سراسر جهان به‌ویژه لندن و نیویورک وجود دارد که هرگز تکمیل نشدند. بسیاری از شهرهای مقصد گردشگری کلان‌پروژه‌های معماری داشتند که اگر ساخته می‌شد ظاهر و چشم‌انداز شهر را به طور اساسی تغییر می‌داد. فارغ از دلایل تکمیل نشدن این پروژه‌ها یا حتی به مرحله اجرا نرسیدن آنها، در ادامه به چند مورد از این کلان‌پروژه‌های ناتمام اشاره می‌شود.
مونوریل مرکزی لندن
در نیمه دوم قرن بیستم، لندن مملو از خودروهایی بود که به سمت مرکز شهر می‌رفتند. طراحی شهری لندن برای رویارویی با حجم عظیم وسایل نقلیه مناسب نبود، به حدی که اتوبوس‌های عمومی به عنوان یک مزاحم ترافیک دیده می‌شدند. یکی از راه‌حل‌های پیشنهادی برای کنترل ازدحام و ترافیک در آن دوران، حذف اتوبوس‌ها و نصب مونوریل بود و مسیر پیشنهادی برای مونوریل مرکزی لندن، خیابان ریجنت بود که به اندازه کافی عریض و طولانی است. با این وجود، این پروژه پیشنهادی هرگز عملی نشد و بیشتر پروژه‌های بزرگ حمل‌ونقل انبوه لندن از آن زمان تاکنون به‌صورت زیرزمینی انجام شدند، همچون کراس ریل که به‌تازگی راه‌اندازی شده است.
فرودگاه وست‌مینستر سیتی لندن
لندن در حال حاضر یک فرودگاه «سیتی» در بخش شرقی دارد که فاصله زیادی از مرکز و غرب دارد و برای رسیدن به آن یک سفر طولانی با مترو نیاز است؛ اگر فرودگاه وست‌مینسترسیتی ساخته شده بود، دیگر نیاز به این سفر طولانی نبود. در سال ۱۹۳۴ طرح ساخت فرودگاه جدید پیشنهاد شده که روی رودخانه تیمز درست کنار ساختمان پارلمان تا پل لامبث قرار داشت. طول باند این فرودگاه پیشنهادی برای فرود هواپیماهای تک ملخی مناسب بود. سوخت و هواپیما در بخش زیرین باند فرودگاه ذخیره می‌شد، اما سازه همچنان به اندازه‌ای بلند بود که امکان عبور بلندترین دکل‌های کشتی‌ها را فراهم می‌کرد. نسخه مدرن فرودگاه شامل چند ارتقا ازجمله یک باند شیب‌دار برای تسهیل پروازها و یک سالن پذیرش در کنار رودخانه و مقابل ساختمان پارلمان بود.
هرم میدان ترافالگار لندن
جنگ‌های اوایل قرن نوزدهم انگلیس با فرانسه، منطقه لندن را در انتهای خیابان وایت‌هال شکل داد. امروز میدان ترافالگار که نامش از نبرد دریایی بین انگلیس و فرانسه گرفته شده میزبان برج نلسون به عنوان یادمانی از دریادار هوریشیو نلسون است؛ اما چشم‌انداز لندن، طرحی بود برای برپایی یک هرم ۳۰۰ فوتی در آن مکان، با ۲۲ پله که هر کدام نماد یک سال از جنگ‌های انگلیس و فرانسه بود و رأس هرم بالاتر از کلیسای جامع سنت‌پل قرار می‌گرفت.
آسمان‌خراش کریستالی
نمایشگاه بزرگی که در سال ۱۸۵۱ در هایدپارک لندن برگزار شد در یک ساختمان غول‌پیکر با ترکیبی از شیشه و فلز قرار داشت که بعدها به سیدنهام در جنوب لندن منتقل شد و در آنجا با نام قصر کریستال شناخته شد. با وجود اینکه این ساختمان در آتش‌سوزی سال ۱۹۳۶ ویران شد اما این منطقه هنوز هم قصر کریستال نامیده می‌شود. طرحی که برای این نمایشگاه پیشنهاد شده بود، یک قصر عمودی به جای کاخ افقی بود که می‌توانست به صورت آسمان‌خراش در شهر ظاهر شود. طرح پیشنهادی با ارتفاع هزار پا برای آن دوران واقعاً غول‌پیکر بود، ارتفاعی که معادل آسمان‌خراش مدرن The Shard است که در سال ۲۰۰۹ در جنوب رودخانه ساخته شد. هرچند اگر پروژه آسمان‌خراش کریستالی در آن زمان اجرا می‌شد پدیده شگرفی در آن دوران بود اما بهترین تصمیم توقف آن پروژه به دلیل دانش ناکافی در مورد معماری ساختمان‌های بسیار بلند بود که ممکن بود به فروریختن ختم شود.
فرودگاه دریم در میدتاون منهتن
در میان بسیاری از پروژه‌های پیشنهادی نیویورک که هرگز محقق نشد، فرودگاهی در وسط شهر و کنار رودخانه نیز وجود داشت. طرح فرودگاه دریم زاییده ذهن مالک ساختمان کرایسلر، هتل آستور و سایر بناهای دیدنی بود که در سال ۱۹۴۶ با استقبال مواجه شد. این فرودگاه قرار بود در ارتفاع ۲۰۰ فوتی از سطح خیابان ساخته شود و همچنین دارای چند اسکله برای لنگر انداختن کشتی‌ها باشد اما هزینه ساخت تخمینی فوق‌العاده سنگین سه میلیارد دلاری در آن زمان مانع از اجرای آن شد.
بنای یادبود ملی اسکاتلند در ادینبورگ
بر فراز تپه کالتون در شهر ادینبورگ قرار بود برای بزرگداشت اسکاتلندی‌هایی که در جنگ‌های ناپلئون جان خود را از دست دادند، بنای یادبود ملی اسکاتلند به‌عنوان نسخه کپی از نیایشگاه باستانی پارتنون در آکروپولیس آتن تأسیس شود. ساخت این بنا در سال ۱۸۲۲ آغاز شد، اما روند ساخت طبق برنامه‌ریزی‌های انجام‌شده پیش نرفت و پروژه در سال ۱۸۲۹ پس از نصب ۱۲ ستون کار متوقف شد. این بنای نیمه‌کاره هنوز هم بخشی از چشم‌انداز شهر است.
هتل ریوگیونگ در پیونگ‌یانگ
بلندترین سازه در کره شمالی هتل ریوگیونگ در پیونگ‌یانگ است که با نام هتل عذاب نیز شناخته می‌شود که کاملاً متروکه و خالی از سکنه است. ساخت این هتل در سال ۱۹۸۷ آغاز شد و در سال ۱۹۹۲ به ارتفاع کامل یعنی هزار و ۸۰ فوت رسید. با این حال، بحران اقتصادی کشور کار را متوقف کرد و اسکلت بتنی ساختمان به مدت ۱۶ سال بدون پنجره باقی ماند. در سال ۲۰۰۸، پانل‌های شیشه‌ای روی نمای آن نصب شد و در سال ۲۰۱۸، بیش از ۱۰۰ هزار چراغ ال‌ای دی برای نورپردازی و صفحه نمایش تبلیغاتی آن نصب شد اما هنوز هم درهای این هتل ۱۰۵ طبقه بسته است که اگر طبق برنامه افتتاح می‌شد، می‌توانست با سه هزار اتاق و پنج رستوران گردان مهمانان بسیاری را به این شهر دعوت کند.
مرکز اجتماعات جزیره روزولت
جزیره روزولت یک نوار باریک در رودخانه شرقی نیویورک است که از سال ۱۹۷۳ با نام جزیره روزولت شناخته می‌شود، سال‌ها این جزیره به دلیل کارگاه‌ها، بیمارستان‌ها و دیوانه‌خانه‌هایش بسیار بدنام بود و در اوایل قرن بیستم، توماس‌جی جورج پیشنهاد کرد که این مکان بدنام به یک مرکز اجتماعی باشکوه تبدیل شود. این طرح شامل یک ساختمان شهرداری بزرگ بود که به سبک یونانی طراحی شده بود و نه‌تنها به نیازهای شهر نیویورک بلکه کل ایالت پاسخگو بود. این ساختمان بسیار بزرگ با مساحت معادل هفت بلوک شهری و ۶۰۰ فوت ارتفاع برای این هدف مناسب بود و اگر ساخته می‌شد مطمئناً در لیست دیدنی‌های معماری شهر قرار می‌گرفت.
بنای یادبود واشنگتن در میدان یونیون
پروژه بنای یادبود جورج واشنگتن شامل یک بنای تاریخی به ارتفاع ۴۲۵ فوت در میدان یونیون بود که تقریباً دو برابر ارتفاع هر ساختمان دیگر شهر در آن زمان بود؛ ساختمان گرانیتی به سبک گوتیک دارای کتابخانه‌ای بزرگ که برای ۴۰۰ هزار کتاب طراحی شده بود. قرار بود این بنا که از طرف مقامات شهری تأیید شده بود در طبقه دوم مجسمه‌ای از جورج واشنگتن داشته باشد در حالی‌که بیانیه استقلال را در دست دارد و توسط متحدان خارجی احاطه شده است. با این حال، کمبود بودجه مانع از ساخت این بنای تاریخی شد و در سال ۱۸۵۶ یک مجسمه برنزی ساده از جورج واشنگتن سوار بر اسب در میدان یونیون مستقر شد.
توتم میدان تایمز نیویورک
میدان تایمز با صفحه‌های نمایش غول‌پیکر که همیشه اخبار و تبلیغات را به نمایش می‌گذارد، هر سال ۵۰ میلیون نفر از بازدیدکنندگان نیویورک را به خود جذب می‌کند. گردشگران امروزی بسیار خوش‌شانس‌تر از گردشگران دهه ۱۹۷۰ بودند که با یک منطقه خاکی و خطرناک مواجه می‌شدند. انجمن هنری شهرداری نیویورک در سال ۱۹۸۴ مسابقه‌ای برای ایده‌های بازسازی میدان راه اندازی کرد که بهترین طرح برجی به شکل یک توتم بود که یک کره بسیار بزرگ در قسمت پایینی ساختمان و یک هرم پلکانی به سمت بالا داشت اما هیچگاه اجرایی نشد.
